เสน่หาในปางบรรพ์

    เมื่อนางอุทิศบุญกุศลให้กับชายในฝันบุญนั้นส่งผลให้ยมทูตหนุ่มได้กลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง เมื่อแรกเจอนางตกหลุมรักชายแปลกหน้าผู้นี้อย่างปักใจ

   เขาคอยเฝ้าดูแลนางอยู่ใกล้ๆคอยปกป้องไม่ห่าง ยมทูตหนุ่มรู้ดีว่าวันข้างหน้าแม่หยาดฟ้าจะมีเคราะห์หนักถึงขั้นชีวิต เขาจึงตามอารักขานางทุกครั้งยามนางมีภัย แม้รู้ดีว่าเขาไม่สามารถแทรกแซงกรรมของใครได้แต่เขาจะฝืน เขาจะยื้อชีวิตของนางเอาไว้ไม่ให้นางต้องจากเขาไปไหนอีก 

“ข้าขอบใจท่านมากที่ท่านช่วยข้าจากคนพาลพวกนั้น”หญิงสาวกล่าวขอบคุณชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ภายในใจเต้นตึกตักไปมาทุกครั้งที่สบตาเขา อีกทั้งความรู้สึกประหลาดที่เหมือนกับมีสายฟ้าผ่าลงมาที่หัวใจของแม่หญิง มันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่นางได้สบตากับวัสกะ

“ไม่เป็นไร พี่เต็มใจ หากมีพี่อยู่มิมีผู้ใดจะทำร้ายน้องหญิงได้”คำหวานจากชายแปลกหน้ากำลังชโลมลงที่หัวใจของหญิงสาว คุยกันมาตั้งนานชื่อเสียงเรียงนามยังไม่ทันจะรู้จักแม่หยาดฟ้าใคร่รู้ถึงนามของเขาจึงไม่รีรอจะถาม

“ขออภัย ท่านเป็นใครมาจากไหนกัน พอจะบอกข้าได้หรือไม่ว่าท่านชื่อกระไร”ความจริงเป็นหญิงก็ไม่เหมาะไม่ควรสักเท่าใดที่จะถามถึงชื่อเสียงของผู้ชายเสียก่อน แต่นางก็อดไม่ได้

“แม่หญิงอยากเรียกว่าอย่างไรก็ตามแต่ใจเถิด”เขาไม่ยอมบอกเพราะถึงบอกไปหญิงสาวก็จำเรื่องราวของตนในอดีตชาติไม่ได้ สู้ให้นางจำเขาในชาติภพนี้ในนามอื่นเสียดีกว่า ให้นางเรียกเขาตามที่ใจนางปรารถนาจะเรียก